ARA DO MAR. Poesía a Fiestera

Chegar até Fisterra; a fin do mundo; o Nérion Akrotérion de Strabon; o Promontorium Celticum de Plinio; é procurar a senda do Arasolis; de san Guillerme a luz e as Pedras Santas; a tumba da Orcavella ao pé do Facho; e a Cova do Encanto en Mar de Fóra; Duio; Castromiñán; Hermedesuxo; o xemido da lenda nunha bágoa.

Arribar a Fisterra; ao Mar da fin da Terra; ao Mar Maior que cantan os poetas; é o remo armar; vogar; drizar a vela; atalingar anzois; largar as nasas; halar a compaixón os tres á tira; mais tamén o mar femia; o mar da vida; sempre anoando as crinas de cabalo; a sedela do amor que mata a fame; e; ao son do corno; guiar aos mariñeiros na perpetua incerteza do borraxo; e os pés descalzos; irtos do salitre e o mulido á cabeza irremediablemente cargando a dor do loito e da pureza.

Andar cara á Fisterra; ese Camiño coas pegadas do Apóstolo Santiago e o Santo Cristo da dourada barba; que dá a Praia da Area e ao Centulo; derrota que forxou Erich Lassota; Martín Sarmiento; Ilsung, Borrow; Laffi; ...peregrinos de sal e de fatiga. Neste abismo atopáronse a si mesmos; derradeiro crepúsculo das almas. 

Cancioneiro do Camiño

[Llegada a Fisterra; El fin del mundo; o Nérion Akrotérion de Strabo; el Plontium Promontorium Celticum; es buscar el camino de los Arasolis; de San Guillermo la luz y las Piedras Sagradas; la tumba de la Orcavella al pie de la Antorcha; y la Cova do Encanto en Mar de Fóra; Duio; Castromiñán; Hermedesuxo; el gemido de la leyenda en una lágrima.

Llegada a Fisterra; al Mar del fin de la Tierra; al Mar Mayor que cantan los poetas; es el remo para armar; Vogar; enderezar la vela; anzuelos atalingar; suelta las trampas; tire de la compasión los tres a la tira; pero también el mar femenino; el mar de la vida; siempre atando las crines de caballo; la silla del amor que mata el hambre; mi; al sonido del cuerno; guiar a los marineros en la perpetua incertidumbre de la embriaguez; y pies descalzos; irtos del salitre y la mula a la cabeza llevando irremediablemente la pena del luto y la pureza.

Camine hacia Fisterra; aquel Camino con las huellas del Apóstol Santiago y el Santísimo Cristo de la barba de oro; que da a la Playa de Arena y al Centulo; derrota fraguada por Erich Lassota; Martín Sarmiento; Ilsung, préstamo; Lafi; ... peregrinos de la sal y el cansancio. En este abismo se encontraron; último crepúsculo de las almas.]

Eis aquí, quase cume da cabeça

De Europa toda, o Reino Lusitano,

Onde a Terra se acaba e o Mar começa,

E onde Febo repousa no Oceano.

Os Lusíadas  

EPÍLOGO E SALUTACIÓN Ó CAPITÁN

Que formidable viaxe acabo de facer, coa alma deitada xunta o Faro do Fin do Mundo, aínda que o corpo estea máis de cen millas terra adentro! Aquí no medio das carballeiras de Romeán, onde as chairas de Lugo empezan a facerse montaña, lembro os anos aínda mozos pasados xunta o mar de Occidente, lembro as inmensas vagas que percorren os graos do mundo e veñen morrer aquí, contra a poderosa rocha que é coma a nosa proa diante da inmensidade. E lembro o sol, e a reverensia que lle fan as augas calmas de certos solpores de verán. Cousas móbiles que se renovan cada intre e nunca son exactamente iguais, pero que teñen máis eternidade cás obras humanas máis antigas, cás máis vellas paisaxes que formamos a pór de queimas e labranzas, a pór de cortas e de plantacións, a pór de destrucións e construcións.

Fisterra nosa, na que todas se espellan. Velaquí unha multitude de poetas de toda pelaxe e condición, e todos apampados onde as terras acaban e os mares encomezan. Camões e Longfellow andan ó mar con Chus Pato e Xavier Rodríguez Barrio. Que gusto andar con eles nesta tripulación de soños.

Beizón ó capitán, este Alexandre Nerium que andou por todos os peiraos na longuísima busca de tantas mariñeiras e tantos mariñeiros. De Quilmes a Brest, de Fisterra a Capetón, de Nantucket ó Cabo de Fornos, de Lisboa a Goa, polas brumas de todos os cais e entre os fumes de todas as tabernas, este poeta fisterrán foi enrolando grandes e pequenos e encheu este barco de estar antano (e hogano e amanhã) que é coma unha inmensa reverensia ó sol da súa Fisterra, que é a nosa Fisterra.

 O Captain! my Captain! our fearful trip is done... Pero tamén sabemos, meu capitán Alexandre, que o mar é diferente á vida humana, e que as vagas van seguir rompendo case eternamente ó pé do noso promontorio: la mer, la mer, toujours recommencée.

 Darío Xohán Cabana

Opiniones de los usuarios: